Oni eksponi en najbara urbo desegnaĵojn faritajn per malliberuloj. Oni ne povas ne rimarki la altkvalitojn de tiuj perplumaj desegnoj. Ĉe tiu vido oni demandas sin ĉu la malliberejo estas la taŭga respondo al la homaj devojiĝoj.

Mi ĵus relegis la Tempesto-n de Ŝhakespeare en la traduko de K.Kalocsay, la mondfama hungara tradukisto, kiu frue interesiĝis pri la angla verkisto. Post la traduko de sonetoj, de Lear, de Somermeznokta Sonĝo, li fine proponis La Tempesto-n Laŭdire, Kalocsai asertis, ke post Ŝhekespeare ĉio alia ŝajnas griza. Kaj oni ja povas diri, ke tre rara estas traduko ne ŝajnanta griza al tiu, kiu legis Ŝh-tradukon de Kalocsai.

                                                                                   Vidu: Beletraj kajeroj.

La afero okazis antaŭ dek jaroj kaj mi ĝin jam rakontis okaze de la "Perfektiga Kurso" kun Boris Kolker.

Unu membro de nia grupo malsaniĝis kaj devis restadi en hospitalo. Lia familio kaj aliaj membroj maltranviliĝis ĉar la malsanulo manifestis unuajn signojn de deprimo. Se mi bone memoras, estas nia grupa estrino kiu proponis, ke oni alportu al li la kursajn librojn kaj tiam, espereble, li sin trovos en resaniga etoso.

Vi kredos min aŭ ne, sed la eleganta propono efikis kaj poste nia malsanulo retrovis bonan sanon kaj optimismon.

Miaopinie, kiom da ĝojo invadus la koron de Lanti aŭdante ĉi rakonton - preskaŭ fabelon ! Ĉar li estis mense konvinkita, ke Esperanto ŝprucigas ene de ĉiu nekonkereblan krean energion.

Cxu recepto favora por la sano ? Almenaux agrabla al la palato !

Ni ĝojas emfazi la aktivadon de brila kaj tre aktiva esperantisto:

Marcel Leereveld.

Vivhistorieto estas havebla perrete.

Denove vivi...

                                       Takehiko Okawa, kies vitoj estis detruitaj per la tsunamo, decidis relanĉi bienon, kiu estis heredaĵo de la gepatroj. Tiel, ĉiuj en Japanio povos tinti la glasojn al nova vivo. Ek !

Hofmannsthal.

En sia mondfama libro " La hieraŭa mondo" , Stefan Zweig rakontas: " La apero de la junulo Hofmannsthal estis kaj restas memorinda kiel unu de la grandaj mirakloj pri frutempa plenumado. Krom la escepto de Keats kaj Rimbaud, mine konas en la monda literaturo neniun ekzemplon ĉe poeto tiom juna de neeraripoveco pri la lingvomajstreco, kaj de tia enverguro pri la ekflugo al la mondo de la ideoj; de tia pleneco pri la poezieca substanco ĝis la plej eta linio de cirkonstanco, kiel tiaj de tiu ĉi grandioza genio kiu ankoraŭ ses-sepdekjara, enskribiĝis en la porĉiamaj analoj de la germana literaturo per versoj kaj prozo, kiuj eĉ hodiaŭ estas nesuperintaj. Liaj subitaj debutoj kaj samtempe perfekteco tuj akirita fariĝis fenomeno kiu malfacile dufoje okazas dum unu generacio. Tial, kiuj unue ekkonis la fenomenon, tiuj konsideris ĝin kun mirego kiel preskaŭ supernatura evento lian neverŝajnan aperon. ...Ĉu io povas esti pli ebriiga por juna generacio, ol scii, ke apus ŝi, en sia sino estas, karno-ostohava, la denaska poeto, la pura poeto, la sublima poeto, tiu kiun oni bildigas al si nur sub la legendaj trajtoj de Hölderlin, Keats aŭ Leopardi... Tial, mi ankoraŭ tiel klare memoras la tagon, kiam por la unua fojo mi vidis Hofmannsthal. Mi estis deksesjara...

Mi provtradukis lian faman tekston: La balado pri la ekstera vivo. Hofmannsthal ĝenerale emfazas ke ĉio, kaj eĉ nia propra ekzisto, estas necerta, vundebla, efemera. Heredanto de la germanaj romantikuloj, la nepra baldaŭeco de la morto senĉese tiklas lin. En la Balado ĉi tiu klarvida vizio preskaŭ sen espera, mildiĝas per la elvoko la "vespero"...